Doskonałym źródłem genealogicznym jest dowód osobisty. Zawiera on wiele cennych danych. Dowody osobiste w Polsce pojawiły się w latach 20. XX wieku. Początkowo służyły jako paszporty. Dopiero od roku 1928 pojawiły się krajowe dokumenty tożsamości.
Pierwsze dowody osobiste były de facto paszportami i zawierały bardzo dużo danych. W 1927 roku była to 16-stronicowa książeczka, która zawierała informacje odnoście imion, nazwisk, imion i nazwisk rodziców, nazwiska panieńskiego matki, daty urodzenia oraz adres. Kolejne dane to wzrost, oczy, usta, nos, włosy, twarz, znajomość czytania i pisania, szczególne znamiona, znajomość języków obcych, religia, zawód, stan rodzinny, przynależność gminna, faktyczny stan zamieszkania, narodowość, przynależność państwowa, stosunek do służby wojskowej oraz miejsce na liczne meldunki czasowe. Taki dowód jest zatem kopalnią wiedzy i pozwala nawet otworzyć fizyczne cechy przodka.Dowód z roku 1929 był już skromniejszy. Zawierał tylko 4 strony i nie było tam informacji o wyznaniu, znajomości języków i meldunkach. Nie było on obowiązkowy. Oba dowody tożsamości przetrwały o czasów okupacji.
Trzeba jednak ostrożnie podchodzić do danych zawartych w owych dowodach. W pierwszych latach po I wojnie nie zawsze można było sprawdzić podawane przez petenta dane. Choć zwykle wymagano metryki, zdarzały się przypadki, że informację potwierdzali tylko świadkowie, a jak wiadomo pamieć ludzka jest zawodna. Tak więc dodawano lub odejmowano sobie lat.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz